نمایی از یک محراب بداهه که توسط هواداران تیم فوتبال آرژانتینوس جونیورز برپا شده است ، جایی که اسطوره فوتبال آرژانتین دیگو مارادونا قبلاً در بوینس آیرس بازی می کرد. خبرگزاری فرانسه

روز چهارشنبه ، خدا فوت کرد.

دیگو آرماندو مارادونا ، 60 ساله ، با گرفتن خاطرات کودکی نسل ها و یک قسمت عالی از بازی زیبایی که او شکل داد و فراتر از آن رفت ، عزیمت کرد. روزنامه آرژانتین کلارین ، که خبر درگذشت وی را منتشر کرد ، نوشت: “خداحافظ طولانی. هرگز شخصی مانند او وجود نخواهد داشت. “

مارادونا همیشه خدای فوتبال آرژانتین خواهد بود. او که در فقر به دنیا آمده بود ، در نزدیکی خانه خود در شهر ویلا فیوریتو در گل و لای بازی کرد. او یک هدیه ساده داشت: استعداد تبدیل شدن به یک فوتبالیست بهتر از هر کسی که تاکنون شناخته باشد. ظهور او ، با سخت کوشی ، قبل از انتقال به FC Barcelona و بعدا ناپولی ، برای محبوب Boca Juniors بازی کرد. او فوتبال را روشن کرد ، و مدافعان گذشته خود را در سراسر اروپا پرواز داد.

با این وجود این یک بازی واحد با تیم ملی است که در نهایت زندگی و حرفه مارادونا را مشخص کرد. پایان جنگ فالکلند زمینه بلافاصله مرحله یک چهارم نهایی جام جهانی 1986 مقابل انگلیس بود ، اما کینه در آرژانتین عمیق بود. در قرن نوزدهم ، انگلیس رشته های کیف پول آرژانتین را کنترل می کرد. روابط آنها استعماری نبود ، اما مستلزم انقیاد برای آرژانتین بود. انگلیسی نماد قدرت رسمی بزرگ بود.

در طول مسابقه در استادیوم آزتکا مکزیکو سیتی ، مارادونا نهایت خیال جمعی آرژانتین را بازی کرد. او به سادگی انگلیس را شکست نداد. او آنها را نابود کرد. این شیوه و اخلاق اهداف مارادونا و آنچه آنها نمایندگی می کردند ، کشور را به خانه خود مسحور می کرد.

از نظر تاریخی ، آرژانتین فوتبال خود را در تقابل با انگلیس تعریف کرده بود و در مدت چهار دقیقه مارادونا انگلیسی ها را به سخره گرفت. ابتدا او از مخالفان خود پیشی گرفت و با دست خدا پیتر شیلتون را فریب داد و سپس اسلالوم مسحورکننده او یازده انگلیسی را به جمع تماشاگران غم انگیز سقوط داد. کاموای شگفت انگیز او بازتاب مارادونا بازیکن و شخص بود ، پر از تناقض اما محصول نبوغ.

مداخله الهی او ، دریبل های هذیان آمیز و گل هایش در برابر انگلیس ، مارادونا را دگرگون کرد: موفقیت او – او بعداً تیم خود را به عنوان کاپیتان تاج جهانی نیز می برد – او را نابود کرد. مارادونا دیگر فقط یک بازیکن برجسته نبود. نه ، در پانتئون فوتبال و آرژانتین ، او با نافرمانی روبرو بود. او به گونه ای در مسابقه پیروز شده بود که هر آرژانتینی با او همذات پنداری می کرد.

مارادونا با حیله گری و تمایل به بر هم زدن نظم مستقر کشورش را شخصیتی می کرد ، او آرژانتین بود. هموطنان دیگر او را نمی پرستیدند ، او را می پرستیدند. آنها از طریق او به تحقق وجودی دست یافتند. آنها اعتقاد داشتند که مارادونا مهمترین بازیگر زیبا است. ساعت ها زیر باران ایستاده و در اتومبیل می خوابیدند تا او را تعقیب کنند ، وقتی در حضور او زانو می زدند ، گریه می کردند و گریه می کردند. هرکدام می خواستند دست خدا را بفشارند. آنها او را با اویتا پرون مقایسه کردند. آنها کلیسای مارادونا را تأسیس کردند. در یک فرمان آمده است: “معجزات دیگو را در سراسر جهان گسترش دهید”.

اما او ساخته نشده است تا خدا باشد. هیچ کس نیست

تصاویری از مارادونا در دوران اسارت اولیه و زندگی ای را آشکار می کند که باید کاملاً کلاستروفوبیک باشد. در میان همه سرخوشی ها و هیستری ها ، سیرک همیشه به هر کجا که مارادونا می رفت ملزم می شد. این در خشن ترین حالت خود خلوت بود ، در دید ساده پنهان شده بود.

او مردی بود که با حوادث محاصره شده بود. شهرت شدید او سمی بود و بار الهی بودن او سنگین بود. در حقیقت ، دیگو هرگز نمی خواست خدا باشد. او فقط می خواست دیگو باشد. در واقع ، او عاشق دیگو بودن بود. همین مسئله او را از پله و مسی جدا کرده است. ادسون همیشه دوست داشته است که پله باشد و مسی آنقدر “پوسته” است که هیچ کس واقعاً نمی داند یا نمی فهمد لئو کیست.

مقدس شدن مارادونا در آرژانتین – و ناپولی – ایرادات شخصیت او را برهم زد. نبوغ او لاشه و ویرانی ایجاد کرد. او زیاده روی کرد و فرار کرد که در نهایت منجر به خودباختگی می شود. مارادونا قدیس نبود ، اما شاید این نکته را فراموش کرده باشد. مارادونا ، با ضعف انسانی که داشت ، با شکوه معتبر بود. او جذاب ترین فوتبالیست تاریخ بود و داشتن یک میراث زیبا ، دلهره آور و فریبنده.